Wat Chelsea nodig heeft om een échte Premier League-titelfavoriet te worden

Chelsea oogt geweldig onder Enzo Maresca – maar hoe dicht zitten ze écht tegen een serieuze gooi naar de Premier League-titel aan? Een tactische én culturele deep-dive.

Chelsea demonteerde Tottenham afgelopen zaterdag tot op het bot in een uitwedstrijd – iets wat je niet vaak zegt over een 1–0 zege – en het zou je kunnen doen geloven dat ze dichter dan ooit bij echte titelkandidaat-status zitten.

Maar als je de wedstrijd tegen Sunderland een week eerder hebt gezien, weet je precies waarom dat (nog) niet zo is.

Chelsea’s tactische masterclass tegen Tottenham

Tegen Tottenham was Chelsea onherkenbaar scherp. Er lag een plan, dat plan werd uitgevoerd, en in een Londense derby werd een ploeg in eigen huis weggeduwd – een team dat op dat moment zelfs tweede had kunnen worden. De ploeg van Enzo Maresca speelde niet alleen goed – ze demonteerden Spurs, vooral dankzij een van de meest coherente pressingstructuren die we dit seizoen van hen hebben gezien.

Zoals Jamie Carragher op Monday Night Football opmerkte: het middenveldduo van Tottenham, João Palhinha en Rodrigo Bentancur, oogt op papier solide, maar samen zijn ze aan de bal niet proactief genoeg. Spurs kunnen niet door een blok heen combineren en niet door een press heen voetballen, en Chelsea kwam vastbesloten om precies dát uit te buiten.

Vanaf de aftrap zette Chelsea man-op-man druk, waarbij Kevin Danso bewust als vrije man werd gelaten – eigenlijk een tactische belediging. Het moet vreemd zijn als Premier League-centrumverdediger om te horen: “nou vooruit, neem jij ‘m dan maar.”

Maar Maresca’s inschatting klopte: Danso’s passing was nerveus, breed en paniekerig. Chelsea liet hem indribbelen, om hem vervolgens op te jagen. Hij kreeg vroeg in de tweede helft geel na balverlies onder druk en werd er na een uur afgehaald – iets wat je zelden ziet bij een centrumverdediger.

Dit was een bewuste val. Chelsea won de bal 41 keer in wat @markrstats “gevaarzones” zou noemen – dat is bijna eens per twee minuten, uit. Absurd. En uit alleen die turnovers creëerden ze vijf kansen, tegenover de drie schoten die Tottenham in de hele wedstrijd produceerde.

De winnende treffer vatte alles samen: een ketting aan balveroveringen, druk op druk, en uiteindelijk Moisés Caicedo die hoog de bal afpakte voordat Chelsea toesloeg. Spurs verloren niet alleen de bal – ze verloren ook hun zelfvertrouwen.

Chelsea’s hoge press onder Enzo Maresca

Als je van achteruit wilt opbouwen, is Chelsea onder Maresca misschien wel de laatste ploeg waar je dat tegen moet doen.

Volgens Opta behoort Chelsea nu tot de beste teams in de Premier League in het omzetten van hoge balveroveringen in schoten. Alleen Leeds heeft een hogere conversie – maar in tegenstelling tot Leeds heeft Chelsea daaruit ook echt gescoord. Tweemaal.

En dan is er Caicedo. De Ecuadoraan is niet alleen “goed” in ballen veroveren – hij is de beste in de competitie onder middenvelders voor balveroveringen in het aanvallende derde én de beste in totale balheroveringen overal op het veld.

Moisés Caicedo’s verdedigende acties als percentiel t.o.v. Premier League-middenvelders in 2025/26. Niemand heeft meer tackles in het aanvallende derde en niemand meer intercepties. Grafiek via FBref.

Hij veroverde 14 keer balbezit tegen Spurs. Dat is krankzinnig voor één wedstrijd.

En dit is geen toeval; het is structuur. Het laat zien dat Chelsea’s werk zónder bal – iets waar Maresca sinds zijn komst obsessief mee bezig is – begint te klikken op een manier die hen echt lastig bespeelbaar maakt.

Reece James op het middenveld

Reece James als controlerende middenvelder laten starten was stilletjes een van Maresca’s slimste tweaks. Hij was overal. Zijn physicaliteit zorgde dat hij niet weg te duwen was; zijn passeer- en passvermogen maakte dat hij onder druk uitkwam; en zijn verdedigende positionering maakte Chelsea’s counterpress bijna luchtdicht.

Wanneer Tottenham hoog probeerde te pressen, speelde Robert Sánchez lang – en dan duwde James de hele middenlinie naar voren om de tweede ballen te winnen.

Dat klinkt klein, maar het hield Spurs continu vast op eigen helft. En het feit dat de meeste defensieve acties van James op de helft van Tottenham plaatsvonden, zegt alles over hoe hoog Chelsea speelde en hoe zelfverzekerd ze verdedigden.

Als Reece James 50 wedstrijden per seizoen fit zou blijven, zouden we over hem praten als een van de beste all-round voetballers ter wereld. Geen hyperbool. Hij heeft alles: techniek, kalmte, agressie, leiderschap. Hij is het prototype van wat Maresca met Chelsea wil neerzetten.

Is Chelsea een titelkandidaat?

Waarom kan Chelsea dan toch niet de titel winnen? Dat is de miljoenenvraag. Want als Chelsea zó goed is, lijken ze iedereen te kunnen verslaan. De tactische structuur is duidelijk, de coaching is top en de talentvijver is enorm. Maar dan is er die nederlaag tegen Sunderland. Dat gelijkspel tegen Brentford en die domme rode kaarten.

Chelsea’s probleem is niet kwaliteit; het is consistentie. En die consistentiekloof is nu vooral cultureel. Dit is de jongste selectie in de Premier League, met gemiddeld een heel jaar minder op de teller (FBref). Als het loopt, lijken ze wereldtoppers. Maar als er iets misgaat, zie je het gebrek aan ervaring.

Zet dat af tegen Arsenal, dat in de blessuretijd van een wedstrijd die ze al met 2–0 leidden tegen Burnley, nog steeds met elke speler terug in positie stormde.

Dat zijn geen tactieken. Dat is cultuur. En cultuur is precies wat Chelsea nog scheidt van de échte titelkandidaten.

Wat mist Chelsea?

De fouten beginnen herkenbaar te worden: disciplinaire issues, rode kaarten, emotionele reacties, spelers die op cruciale momenten de focus verliezen. Twee onnodige gele kaarten voor Liam Delap bij zijn rentree na blessure, de rode kaart van Malo Gusto in blessuretijd – dát zijn de dingen die je titels kosten.

Ervaring kun je niet coachen, maar je kunt het wel laten groeien.

En totdat iemand in deze jonge selectie in die échte leidersrol stapt – iemand die de standaard omhoog trekt en weigert de intensiteit te laten zakken – zal Chelsea net onder de elite blijven hangen.

De tactiek is er. De breedte van de selectie is er. De manager zou heel goed echt de juiste kunnen zijn. Maar totdat de mentaliteit het systeem evenaart, blijft Chelsea een briljant gebouwd team dat je nog net nog niet goed genoeg.

Eindoordeel: kan Chelsea de Premier League winnen?

Op dit moment voelt Chelsea als een titelkandidaat in vermomming.

Het tactische blauwdruk ligt klaar. Ze kunnen topteams uit domineren. Ze hebben structurele problemen opgelost die hen eerder lamlegden. Maar ze missen nog de emotionele discipline en het leiderschap om wekelijks resultaten te boeken.

Als ze dát fixen, doen ze mee om de titel. Tot die tijd zijn ze de beste “net niet”-ploeg van de competitie.

Lees meer op Voetbaltripsengeland

​Read More