Van der Sar loopt Premier League Hall of Fame mis

Edwin van der Sar zal voorlopig niet naast iconen als Thierry Henry, Alan Shearer en Sir Alex Ferguson prijken in de Premier League Hall of Fame. Op 29 oktober 2025 maakte de Premier League bekend dat Gary Neville en Eden Hazard de twee nieuwe leden van de Hall of Fame worden. Daarmee grijpt Van der Sar – ondanks zijn nominatie en indrukwekkende cv – naast een plek in de meest exclusieve eregalerij van het Engelse voetbal.

Het is een kleine teleurstelling met een groot verhaal. Want Van der Sar stond niet zomaar op die shortlist.

Hoe werkt de Hall of Fame anno 2025?

De Premier League Hall of Fame werd in 2021 gelanceerd om spelers en managers te eren die “een significante bijdrage” hebben geleverd aan de competitie sinds de start in 1992. Wie binnenkomt, krijgt letterlijk een medaille en wordt officieel opgenomen in een select gezelschap.

Om in aanmerking te komen, moet een speler gestopt zijn met profvoetbal en daarnaast voldoen aan één of meer prestatiedrempels. Denk aan minstens drie Premier League-titels, een Golden Boot of Golden Glove, een Player of the Season-award, 100 Premier League-doelpunten, of voor keepers 100 clean sheets.

In 2025 is er bovendien een belangrijke wijziging ingevoerd. Voorheen lag de beslissing grotendeels bij de fans, die konden stemmen op een shortlist. Vanaf dit jaar hebben de al toegetreden Hall of Famers het laatste woord: de bestaande 24 leden beoordelen de fanstem en bepalen uiteindelijk zelf welke twee legendes worden toegelaten. Die keuze voor 2025 is gevallen op Gary Neville en Eden Hazard.

Dat betekent automatisch dat de dertien andere genomineerden dit keer buiten de boot vallen – onder wie Patrice Evra, David Silva, Yaya Touré, Nemanja Vidić, Michael Carrick, Cesc Fàbregas en Edwin van der Sar.

En dat is opvallend, want Van der Sar was de enige doelman op de shortlist van vijftien namen.

De erfenis van Edwin van der Sar in de Premier League

Van der Sar bouwde in Engeland een carrière die eigenlijk al Hall of Fame klinkt.

Hij kwam in 2001 naar de Premier League via Fulham, nadat hij eerder voor Ajax en Juventus had gekeept. Daarna werd hij in 2005 de missing piece bij Manchester United, waar hij onder Sir Alex Ferguson de vaste nummer één werd.
Met United pakte hij vier Premier League-titels in zes seizoenen. Alleen Peter Schmeichel (vijf) en Ederson (zes) hebben als keeper meer titels gehaald in de Premier League.
In de periode vanaf zijn komst in 2005/06 tot aan zijn afscheid heeft Van der Sar het hoogste reddingspercentage (76 procent) van álle keepers die minstens 100 Premier League-duels hebben gespeeld.
In 2008/09 schreef hij letterlijk geschiedenis: 14 (!) competitiewedstrijden op rij zonder tegengoal, goed voor 1.311 minuten zonder te capituleren – een Premier League-record en destijds zelfs een wereldrecord voor een doelman binnen één seizoen.
Datzelfde seizoen hield hij 21 keer de nul en won hij de Golden Glove, de prijs voor de keeper met de meeste clean sheets.
Hij werd kampioen met United op een leeftijd van ruim veertig jaar en geldt nog altijd als een van de oudste spelers ooit die de Premier League-titel won.

En dat gaat alleen nog maar over cijfers. Iedereen die de Premier League eind jaren 2000 heeft gevolgd, weet het beeld: Van der Sar die ogenschijnlijk zonder hartslag blijft staan terwijl United onder druk staat, en dan met één veilige handbal of katachtige reflex de rust terugbrengt. Hij gaf Manchester United niet alleen reddingen, maar controle.

Zijn status binnen United is vergelijkbaar met wat Peter Schmeichel begin jaren ’90 en Petr Čech jaren later voor respectievelijk Manchester United en Chelsea waren. Beide keepers zijn al opgenomen in de Hall of Fame: Schmeichel werd ingehuldigd in 2022 en Čech in 2023.
Van der Sar had dus logischerwijs de kans om de derde topkeeper in dat rijtje te worden.

Neville & Hazard pakken de twee plekken

Waarom dan toch geen Van der Sar dit jaar?

Kijk naar wie er wél zijn binnengekomen.

Gary Neville

Neville is voor velen hét gezicht van Manchester Uniteds gouden jaren onder Ferguson: one-club man, rechtsback, aanvoerder, en achtvoudig kampioen van Engeland.
Hij koppelde loyaliteit aan succes op het allerhoogste niveau en groeide uit tot ‘captain mentality’ in een tijdperk waarin United bijna elk jaar meespeelde om de titel. Voor veel Premier League-stemmers (en nu dus voor de Hall of Famers die stemmen) is dat pure erfgoed.

Eden Hazard

Hazard vertegenwoordigt iets anders: magie. De Belg was jarenlang het gezicht van Chelsea, won twee landstitels (2014/15 en 2016/17), scoorde 85 Premier League-doelpunten en gaf 54 assists in 245 optredens.
Hazard was meer dan productie; hij wás entertainment. Hij dribbelde verdedigers stuk, droeg Chelsea op zijn rug in de titelrace van 2014/15, werd Speler van het Jaar, en besliste zelfs indirect de historische titel van Leicester City door in mei 2016 tegen Tottenham een wereldgoal binnen te krullen.

Kort gezegd: Neville staat voor dominantie en duurzaamheid; Hazard staat voor genialiteit en spektakel. Dat zijn twee heel verschillende, maar extreem sterke narratieven. De 24 al aanwezige Hall of Famers moesten er dit jaar twee kiezen, en het werd een verdediger die symbool staat voor een dynastie en een vleugelaanvaller die symbool staat voor pure klasse.

In die logica kun je – hoe wrang het ook voelt voor de Nederlandse fans – begrijpen hoe Van der Sar net buiten de top twee valt.

De gevoeligheid bij fans (en waarom dit groter is dan alleen Van der Sar)

De Premier League Hall of Fame is inmiddels ook politiek. De shortlist van 2025 riep meteen discussie op. Bijvoorbeeld: Ryan Giggs zat er wederom niet bij, ondanks zijn record van dertien landstitels en zijn status als één van de gezichten van de Premier League-historie. Fans noemden dat “crimineel” en spraken van een Hall of Fame die “niet serieus te nemen is” zonder hem.

Dat laat zien: wie je wel of niet nomineert en vervolgens wie je daadwerkelijk binnenlaat, is niet puur statistiek. Het gaat om reputatie, imago, tijdgeest, hoe je carrière herinnerd wíl worden. Met andere woorden: dit is sentimentenvoetbal.

In dat krachtenveld is Van der Sar geen verliezer omdat zijn palmares tekortschiet – dat doet het simpelweg niet. Hij is een slachtoffer van schaarste: er waren maar twee plekken.

Wat betekent dit voor Van der Sar en voor het Nederlandse voetbal?

Voor Edwin van der Sar blijft de nominatie op zichzelf al een erkenning. Hij stond dit jaar op de officiële shortlist van vijftien legendes als enige keeper, en hij werd daarbij expliciet neergezet als een van de meest indrukwekkende doelmannen in de geschiedenis van de Premier League.

Daarbij speelde ook mee dat hij de kans had om pas de tweede Nederlander ooit in de Hall of Fame te worden, na Dennis Bergkamp.
Voor Nederland – dat zichzelf met recht een keepersland noemt, van Van der Sar tot Van der Sar-adepten – was dit een moment met emotionele waarde.

Is de deur nu dicht? Zeker niet. Elk jaar worden opnieuw twee oud-spelers toegelaten. De lijst met kandidaten rouleert en legendes keren vaker terug op de shortlist als ze er naast hebben gegrepen.
Als Petr Čech en Peter Schmeichel al zijn ingewijd en Gary Neville en Eden Hazard nu de Class of 2025 vormen, is het volkomen realistisch dat Van der Sar later alsnog zijn medaille krijgt.

Tot die tijd blijft de conclusie simpel maar een tikje zuur: een keeper met een 1.311-minuten record zonder tegengoal, vier landstitels met Manchester United en een Golden Glove op de schoorsteen behoort volgens de stemmers nog niet officieel tot het allerhoogste pantheon van de Premier League.

Maar in de praktijk? Voor United-supporters en voor heel Nederland stond hij daar allang.