Vormcrisis compleet: Liverpool verliest wéér – 3-2 bij Brentford

Liverpool staat in brand. De regerend kampioen verloor met 3-2 bij Brentford en zit midden in wat je zonder overdrijven een volledige vormcrisis mag noemen. Het was al de vierde nederlaag op rij in de Premier League — iets wat Liverpool voor het laatst meemaakte in februari 2021 — en opnieuw oogde het elftal van Arne Slot kwetsbaar, nerveus en zonder overtuiging.

Die reeks heeft directe gevolgen. Liverpool zakt naar plek zes in de Premier League, vier punten achter koploper Arsenal, terwijl clubs als Sunderland en Manchester United inmiddels boven de Reds staan. Brentford daarentegen klimt naar de middenmoot en mag hardop dromen van een rustig seizoen.

De wedstrijd: déjà vu in West-Londen

Het patroon is inmiddels pijnlijk voorspelbaar geworden: Liverpool begint slap, komt vroeg op achterstand en moet daarna achter de feiten aan. Ook in het Gtech Community Stadium was het na vijf minuten al raak. Een ogenschijnlijk onschuldige lange inworp van Michael Kayode werd verlengd door Kristoffer Ajer, en Dango Ouattara reageerde het snelst om de bal achter Giorgi Mamardashvili te werken: 1-0.

Die goal deed meer dan alleen de score openen. Brentford rook bloed. De thuisploeg won de duels, zette fel druk en dwong Liverpool in de achteruit. Vooral op het middenveld werd de toon gezet: Jordan Henderson, uitgerekend de voormalige Liverpool-aanvoerder die nu het Brentford-shirt draagt, dirigeerde het tempo en joeg door tot de allerlaatste minuut. Volgens hem was de sleutel simpel: als team “samen blijven, compact verdedigen en niet in paniek de bal wegrossen”.

Liverpool probeerde tussendoor wel gevaarlijk te worden. Florian Wirtz kreeg een goede kans en Cody Gakpo claimde een strafschop, maar de afwerking en de scherpte ontbraken opnieuw.

En dan, net voor rust, sloeg Brentford nog harder toe. In de 45e minuut verloor Liverpool de bal in de opbouw en kon Mikkel Damsgaard in één vloeiende beweging Kevin Schade diep sturen. Schade ontsnapte aan Ibrahima Konaté en schoof koelbloedig de 2-0 binnen.

Liverpool leek aangeslagen, maar kreeg in de blessuretijd van de eerste helft tóch een levenslijn. Milos Kerkez tikte binnen in wat officieel de vijfde minuut was van drie toegevoegde minuten. Dat leidde tot woede bij Brentford-spelers én coach Keith Andrews, maar het doelpunt telde: 2-1 bij de pauze.

Wie dacht dat Liverpool daarna zou doordrukken, kwam bedrogen uit.

De beslissende fase

Brentford kwam na rust gewoon weer als de ploeg met het plan het veld op. Rond het uur kreeg Ouattara opnieuw Liverpool’s defensie in paniek. Virgil van Dijk tikte hem licht aan in de zestien, VAR greep in, en de vervangende scheidsrechter Tim Robinson legde de bal op de stip. Igor Thiago bleef koel en schoof de penalty midden door het doel: 3-1.

Op dat moment voelde het stadion dat er iets bijzonders gebeurde. De Brentford-fans zongen “you’re getting sacked in the morning” richting Arne Slot — een hard, bijna wreed refrein dat duidelijk maakt hoe de buitenwereld nu naar Liverpool kijkt. Reuters noemde het moment illustratief voor de sfeer: de titelhouder oogt wankel, en Slot staat onder directe druk van een fanbase die gewend is aan controle, intensiteit en resultaten.

Pas in de 89e minuut gaf Mohamed Salah Liverpool opnieuw hoop met een technisch prachtige volley onderkant lat voor de 3-2. Het was zijn eerste competitiedoelpunt in weken en een zeldzaam stukje klasse in een verder chaotische avond. Maar zelfs bijna tien minuten extra tijd leverden geen gelijkmaker meer op. Brentford hield stand tot in de 100e minuut en vierde alsof het een finale was – terecht, want dit was een statementoverwinning op de regerend kampioen.

Defensieve chaos, mentale barsten

Het woord dat Liverpool nu achtervolgt is voorspelbaar: kwetsbaar. De ploeg van Slot heeft al negen wedstrijden op rij in alle competities geen clean sheet gehouden.

En het zijn niet alleen individuele fouten. Het is structureel.

Dode spelmomenten: Iedereen wist dat Brentford leeft van lange inworpen en standaardsituaties, en toch kwam de 1-0 precies daaruit voort. Slot gaf zelf toe dat Liverpool de dag ervoor nog specifiek had getraind op die inworpen, maar alsnog stond de organisatie na vijf minuten al te schudden.
Achterlijnruns in de rug van de verdediging: Schade’s 2-0 was schoolvoorbeeld Premier League: één pass in de rug van Konaté, klaar.
Paniek na tegenslag: Na de aansluitingstreffer bleef Liverpool onrustig. In plaats van controle en dominantie na rust kwam er angst. En angst leidt tot domme momenten, zoals de penaltysituatie rond Van Dijk.

Van Dijk — nog steeds aanvoerder en gezicht van de selectie — klonk na afloop aangeslagen maar strijdvaardig. Hij zei dat iedereen “in de spiegel moet kijken, hijzelf inbegrepen,” en dat praten alleen dit elftal niet gaat redden. Volgens hem is er kwaliteit genoeg, maar alleen als de groep nu écht samen optrekt, inclusief de supporters.

Slot onder druk

De druk op Arne Slot is nu onmiskenbaar. De supporters van Brentford zongen dat hij zijn baan zou verliezen, en de buitenwereld begint openlijk te twijfelen of Liverpool dit gat nog kan herstellen in de titelrace.

Slot zelf zoekt de oorzaak niet alleen bij de defensie, maar bij het hele elftal. Hij erkende dat ploegen inmiddels precies weten hoe ze tegen Liverpool moeten spelen: vroeg druk zetten, fysiek zijn, direct zijn. Liverpool komt keer op keer te laat op gang en moet daarna forceren vanuit een achterstand. Dat patroon breekt de ploeg op. Hij gaf toe dat hij nooit had verwacht vier competitieduels op rij te verliezen, zelfs niet na een drukke zomer met veel veranderingen in de selectie.

Wat het extra zuur maakt: Europees gezien leek het juist beter te gaan. Liverpool won doordeweeks nog overtuigend met 5-1 bij Eintracht Frankfurt in de Champions League en gaf daarmee het signaal dat de motor misschien weer aansloeg. Maar in de Premier League dondert de machine ondertussen uit elkaar.

Brentford verdient alle credits

De focus ligt logischerwijs op Liverpool, maar dit was óók een volwassen prestatie van Brentford. De Londense club speelde intens, slim en gedisciplineerd. Ze accepteerden dat ze langere fases zonder bal zouden hebben, maar grepen elk moment waarop Liverpool slordig was.

Coach Keith Andrews prees na afloop vooral de mentaliteit: na de tegentreffer vlak voor rust had zijn elftal volgens hem niet gekozen voor angst, maar juist voor agressie in de openingsfase van de tweede helft. Niet terugplooien, maar erop klappen. Die houding leverde uiteindelijk ook de strafschop en dus de marge op die ze nodig hadden om de wedstrijd dood te managen.

Hét detail dat alles samenvat: zelfs in de diepe blessuretijd, met een kolkend stadion en een wanhopig Liverpool dat alles naar voren gooide, bleef Brentford koel. De passing bleef zuiver genoeg, de duels werden gewonnen, de klok werd opgegeten. Dat is niet “geluk”, dat is volwassenheid.

Waar laat dit Liverpool achter?

Feitelijk: zesde plaats, vier punten achter Arsenal, nul controle in de competitie en een defensie die elke week kraakt.
Moreel: een ploeg die er alles aan doet om uit te stralen dat het nog onder controle is, maar die op het veld precies het tegenovergestelde laat zien.

De harde realiteit is dat geen enkel team in de moderne Premier League de titel pakte na vier nederlagen op rij in deze fase van het seizoen. Statistisch is de marge op de top nog te repareren, maar qua vertrouwen lijkt Liverpool verder weg van zichzelf dan op enig moment in de afgelopen jaren.

En dus voelt deze 3-2 in Brentford groter dan “gewoon een verliespartij”. Dit was een signaal. Liverpool is geen team dat anderen bang maakt op dit moment — Liverpool ís het team waarvan anderen nu denken: daar valt wat te halen.

Of in de woorden die rondgingen na het laatste fluitsignaal: dit is geen mindere week meer. Dit is een vormcrisis. Een volledige vormcrisis.