Hebben Premier League-clubs een kans gemist door Victor Osimhen niet te kopen
“We hebben veel geld uitgegeven,” zei Galatasaray-trainer Okan Buruk onlangs over de recordaankoop Victor Osimhen. “Het was bijna een wonder dat een Turkse club iemand voor €75 miljoen kon halen.” Is ‘wonder’ wat overdreven? Misschien. Maar voor een club die vóór deze zomer nooit meer dan €20 miljoen voor één speler betaalde, mag je aannemen dat ze er behoorlijk van overtuigd waren dat ze het geld verstandig besteedden. En wie hem dinsdagavond tegen Liverpool zag, kreeg opnieuw bewijs dat ze een slimme investering hebben gedaan.
Osimhen maakte de winnende treffer— toegegeven, uit een strafschop — maar dat stond niet eens bovenaan het lijstje met indrukwekkendste aspecten van zijn optreden. Gedurende de overige 72 minuten dat hij op het veld stond, was de Nigeriaanse spits een plaag: hij stormde op de defensie van Liverpool af, maakte slimme loopacties en scherpe intercepties, en creëerde kansen voor zichzelf en ploeggenoten. Een stift, nadat hij zag dat Alisson ver uit zijn doel stond, scheelde maar een paar centimeter met een treffer van het seizoen. Hij miste een paar uitstekende kansen en ontbeerde af en toe wat scherpte, maar oogde als een absolute nachtmerrie om tegen te spelen — en dat terwijl hij niet eens 100 procent fit was: Buruk wachtte tot het laatste moment om te beslissen of hij überhaupt kon spelen.
Galatasaray had het voordeel van eerst proberen, daarna kopen: Osimhen kende een uitzinnig succesvol seizoen 2024-25 op huurbasis van Napoli. Vorig seizoen scoorde hij 37 keer in 41 wedstrijden voor de Turkse kampioen; zijn winnende goal dinsdag was al zijn derde in vijf duels dit seizoen en bovendien zijn zesde in zes carrièrewedstrijden tegen Engelse clubs.
Zoals gezegd: dit was een penalty, en vier van die andere goals maakte hij tegen Tottenham Hotspur en Leicester City in de Europa League (de zesde was tegen Chelsea in de Champions League in 2019). Maar het roept wel de vraag op: als hij blijft scoren tegen Engelse teams, waarom haalde geen Engelse club hem dan om voor hén te scoren?
Osimhen was deze zomer zeer beschikbaar. Na die initiële huurperiode zou hij niet terugkeren naar Napoli. Wie met het benodigde geld over de brug kwam, maakte een goede kans. Toch leek geen enkele Premier League-club er serieus voor te gaan, terwijl veel topclubs juist op zoek waren naar een spits. Voorafgaand aan de wedstrijd werd Arne Slot gevraagd naar de mogelijkheid dat Liverpool hem zou halen; de trainer van de kampioen van de Premier League wuifde dat weg.
Arsenal had een centrumspits nodig, maar koos voor Viktor Gyökeres: gezien zijn statistieken in Portugal ook te verdedigen, al heeft de Zweed eigenlijk alleen die twee seizoenen bij Sporting CP als bewijs dat hij op topniveau zo productief is. Osimhen scoorde in Italië toen Gyökeres bij Brighton niet aan spelen toekwam en werd uitgeleend aan de Championship. Chelsea haalde Liam Delap en João Pedro, maar geen van beiden heeft Osimhens trackrecord.
Manchester United koos voor Benjamin Šeško, een groot talent, maar opnieuw: niet dezelfde staat van dienst als de Nigeriaan. Newcastle United deed alsof het geen vervanger voor Isak zocht, maar had er waarschijnlijk beter aan gedaan te accepteren dat hun ster zou vertrekken en meer tijd te nemen voor een bewezen vervanger dan Nick Woltemade.
Dat is misschien wat kort door de bocht. Er waren genoeg redenen waarom de rij voor Osimhens handtekening deze zomer relatief kort was. De prijs, om te beginnen. Ook voor Premier League-clubs is €75 miljoen veel geld, en zelfs na eindeloze onderhandelingen met Galatasaray week Napoli niet af van dat bedrag. Zijn salaris — daar komen we zo op — is gigantisch. Dan is er de Afrika Cup om rekening mee te houden: clubs zijn niet per se afkerig van Afrikaanse spelers, maar sommigen schrikken van het feit dat de speler in december en januari mogelijk weken weg is.
Er zijn ook blessurezorgen: Osimhen miste dit seizoen al vijf wedstrijden, moest tegen Liverpool vroeg naar de kant en heeft in zijn loopbaan regelmatig spierproblemen gehad. En er zijn andere betrouwbaarheidsvragen: hij was fenomenaal in Napoli’s titeljaar 2022-23, maar zijn vorm verdween het seizoen erna — al waren daar verzachtende omstandigheden bij.
Andere bezwaren houden minder stand. Sommige Premier League-clubs zetten niet door vanwege twijfels over zijn karakter; minstens één club die informeerde, kreeg ongunstige rapporten. Maar mensen die in Turkije met hem werkten, spreken juist lovend over hem. Osimhen werd tijdens zijn huurperiode snel een sleutelfiguur in de Galatasaray-kleedkamer en is dat nog steeds sinds de definitieve transfer. En zelfs als je die getuigenissen negeert, mag je ervan uitgaan dat Galatasaray niet zoveel geld zou uitgeven voor iemand die de sfeer verziekt. Onlangs zag Osimhen op tv een item over een jongen die een zware operatie had ondergaan in Ankara. Tijdens het bijkomen van de narcose droomde/hallucineerde die dat Osimhen aan het voeteneinde van zijn bed stond. Toen Osimhen dat verhaal hoorde, nodigde hij de jongen en zijn familie uit op het trainingscomplex en gaf hem een gesigneerd, gedragen shirt. Een bescheiden daad van altruïsme bewijst niet automatisch dat alle negatieve rapporten onjuist zijn, maar het wijst ook niet op iemand die meteen de moraal in jouw club ondermijnt.
Uiteindelijk koos Osimhen om meerdere redenen voor een definitieve overstap naar Galatasaray. Ten eerste zat het sportief duidelijk goed: de Süper Lig is niet de sterkste, maar wie scoort er nu niet graag zó veel? Ten tweede ontstond er een sterke band met de fans in Rams Park. “Hij hield van onze supporters, en zij van hem,” zei Buruk. “Er was een hele sterke connectie. Hij was hier heel gelukkig.”
De derde factor was geld. Osimhen verdient ongeveer €15 miljoen per jaar, plus circa €5 miljoen aan portretrechten, wat neerkomt op zo’n €400.000 per week. En gezien de Turkse belastingwetgeving, waarbij hij daar slechts 20 procent van afdraagt, is het begrijpelijk dat het aantrekkelijk oogt. Overigens bood Al Hilal, de belangrijkste concurrent om zijn handtekening deze zomer, naar verluidt bijna het dubbele, dus financiën waren niet de enige reden dat hij voor Turkije koos. Hij had dus wellicht ook voor minder naar de Premier League te verleiden geweest.
In een zomer waarin veel topclubs een topspits nodig hadden, stond er eentje klaar. Er waren genoeg argumenten tégen het aantrekken van Osimhen, maar mogelijk nog meer vóór. Vraag het maar aan Liverpool.
Lees meer op Voetbaltripsengeland
