Waarom Arsenal nu terecht de favoriet voor de Premier League is

Arsenal is nu favoriet en het best geplaatst om de Premier League te winnen. Zo, dat is gezegd. Ze zijn zo sterk uit een duivels moeilijk programma aan het begin van het seizoen gekomen, dat het na het afgelopen weekend – waarin het voordeel cruciaal naar de Gunners verschoof – lastig is om anders te concluderen, ook al staan ze nog altijd twee punten achter titelverdediger Liverpool.

Het klinkt misschien wat voorbarig en zelfs als een overreactie, aangezien Liverpool tot zaterdag vlekkeloos was en iedereen hen op basis van een reeks overwinningen met het stempel van een kampioen de titel al wilde toeschuiven. Maar we zijn er vrij zeker van dat dit nu klopt. En niet zodat we ze ‘chokers’ kunnen noemen als het alsnog misgaat. Eerlijk.

Nu Old Trafford, Anfield en St James’ Park zijn afgevinkt – plus Manchester City thuis – lijkt Arsenal’s pad vanaf hier onvermijdelijk wat gemakkelijker. Tussen nu en de interlandbreak in november speelt Arsenal in de Premier League tegen West Ham, Fulham, Crystal Palace, Burnley en Sunderland. Daar zitten heus een paar overachievers tussen en we kijken natuurlijk allemaal uit naar die titeltopper tegen Palace volgende maand, maar aangezien Liverpool in diezelfde periode tegen Chelsea, Manchester United, Brentford, Aston Villa en Manchester City speelt, is het volkomen aannemelijk – zelfs waarschijnlijk – dat Arsenal dan bovenaan staat. Zolang Mikel Arteta de handrem er nu maar af houdt.

Dat Arsenal in november bovenaan staat, is natuurlijk niets nieuws. Dat is precies het probleem voor Arsenal. Maar er is een overtuigende reden om te denken dat ze een probleem dat hen al zo vaak heeft gekweld sinds de Invincibles ruim twintig jaar geleden de dertiende en nog altijd laatste landstitel binnenhaalden, inmiddels hebben aangepakt. Want hoewel je nooit helemaal een traditionele instorting in januari in klassieke Arsenal-stijl kunt uitsluiten, is zo’n voorspelling nu meer op historische precedenten gebaseerd dan op een redelijke beoordeling van de huidige stand van zaken.

Arsenal is nu indrukwekkend goed toegerust om de gebruikelijke tegenslagen te vermijden wanneer ze zich over een paar maanden – zoals het hoort – in die positie bevinden. Ze hebben een werkelijk formidabele selectie gebouwd, met breedte en diepte die niemand kan evenaren. We hebben dat al eens bekeken in onze ranglijst van de huidige ‘tweede elftallen’ van de grootste clubs, waar de bankkwaliteit van Arsenal het meest dramatisch tot zijn recht komt. Arsenal is, uniek, in de positie om twee volledig verschillende elftallen te presenteren zonder dat er een duidelijke zwakke plek blootligt, zonder dat iemand geforceerd op een onlogische positie hoeft te spelen. Er is geen enkele speler die per se opgesteld móét worden en over wie je serieuze twijfels hebt.

We durven zelfs te stellen dat Arsenal’s tweede elftal over 38 wedstrijden vrij comfortabel in de top zes van de Premier League zou eindigen. En dat is een opmerkelijke prestatie.

We gaan de schatrijke Gunners hier heus niet neerzetten als dappere Davids die Goliaths vellen. Ze hebben enorme sommen geld uitgegeven en doen alsof dat niet zo is, heeft geen zin. Maar kijk om je heen. Nog nooit was het op zoveel pijnlijk duidelijke plekken zo pijnlijk duidelijk dat simpelweg enorme sommen geld uitgeven alles is wat je hoeft te doen. Feit is dat Arsenal de rest op het gebied van selectiebouw de afgelopen twaalf maanden heeft voorbijgestreefd – zelfs Liverpool, dat tot het allerlaatste moment de verdediging veronachtzaamde en daardoor niet alle posities zo vakkundig heeft afgedekt als de Gunners.

En ze hebben het op een manier gedaan die elke andere club uit de ‘Grote Zes’ ook had kunnen volgen. Ze hebben veel uitgegeven, maar niet opvallend meer dan clubs die daar een veel inferieure selectie voor terugkregen. En ja, Arsenal opereerde vanuit een zekere kracht gezien de grotendeels vlekkeloze aard van hun basiself. Maar juist dat maakt het des te indrukwekkender; je kunt het selectiewerk van een club niet bagatelliseren omdat het voortbouwt op eerder succes. Dat is letterlijk de hele bedoeling.

Het is makkelijk – en vaak leuk – om Arsenal en hun geloof in het Proces en de Fases te bespotten, maar we zien het nu uitrollen terwijl ze hun eindvorm naderen. Stuk voor stuk, steen voor steen hebben ze de beste selectie van de Premier League opgebouwd. En hoewel ze al een paar jaar een zeer behoorlijke basiself hebben, mag het tempo van de transformatie van de hele selectie niet worden onderschat.

Een jaar geleden had Arsenal weer eens opvallend veel moeite met een thuiswedstrijd tegen Leicester. Het deed in veel opzichten denken aan Liverpool 25/26: een 2-0 voorsprong weggeven om diep in blessuretijd alsnog de zege te grijpen. Wat vooral opvalt als je Arsenal van een jaar geleden met het huidige Arsenal vergelijkt, is hoe vertrouwd de basiself oogt, maar hoe de bank uit een compleet ander universum lijkt te komen. Tien van de basiself van toen zijn nog altijd kernspelers; Thomas Partey is de enige uitzondering. Maar die bank is een wereld verwijderd van het ‘Nieuwe Arsenal’. Raheem Sterling zat daar. Neto zat daar. Jakub Kiwior. Jorginho. Maldini Kacurri en Joshua Nichols. Gabriel Jesus. En, toegegeven, Ethan Nwaneri en Myles Lewis-Skelly.

De Arsenal-bank op St James’ Park had William Saliba. En Ben White, en Martin Ødegaard, en Christian Nørgaard en Gabriel Martinelli en Mikel Merino. En ook nog steeds Myles Lewis-Skelly. Ze hebben een selectie gesmeed die het zonder Noni Madueke, Piero Hincapié, Gabriel Jesus en Kai Havertz kan stellen zonder een tel uit de maat te raken.

Arsenal heeft in stilte gewerkt aan een selectie die niemand kan evenaren en staat, na de moeilijkste seizoenstart van iedereen te hebben doorstaan, nu klaar om echt van zich te laten horen.