In memoriam: Ove Kindvall (1943–2025)
Met groot verdriet nemen Feyenoord en het hele voetbalminnende publiek afscheid van Ove Kindvall, de stille Zweed die met één soepele lob het Europese voetbal op zijn kop zette en Rotterdam voor altijd op de kaart zette. Kindvall overleed op 4 augustus 2025, 82 jaar oud. In zowel Zweden als Nederland wordt hij herdacht als een bescheiden doelpuntenmachine, een sporter die zijn roem droeg zonder opsmuk, en bovenal als de man van 6 mei 1970.
Geboren op 16 mei 1943 in Norrköping zette Ove Andersson Kindvall zijn eerste stappen op straat en op de velden van de lokale club IFK Norrköping. Zijn loop ging zelden flamboyant; hij bewoog economisch, met de kalmte van iemand die het spel een seconde eerder las dan de rest. Bij IFK debuteerde hij als tiener in de Allsvenskan en hielp hij de club in 1962 en 1963 aan landstitels. In 1966 werd hij topscorer van de Allsvenskan en ontving hij de Guldbollen, de prijs voor de beste voetballer van Zweden – de eerste van meerdere persoonlijke onderscheidingen die zijn naam zouden dragen.
De grote sprong volgde in de zomer van 1966, toen Kindvall naar De Kuip verhuisde. In Rotterdam trof hij een team vol karakter en kwaliteit – met onder anderen Willem van Hanegem, Rinus Israël, Wim Jansen en Coen Moulijn – en een trainer die de tijdgeest begreep: Ernst Happel.
Kindvall ademde precies wat Happel van zijn spits verlangde: intelligente loopacties, dodelijke timing en koelbloedigheid in de afwerking. In vijf seizoenen maakte hij 129 competitiedoelpunten in 144 Eredivisie-duels, een ongekend rendement dat hem drie keer de topscorerstitel opleverde (1967/68, 1968/69 en 1970/71). Hij was bovendien de eerste niet-Nederlander die topscorer van de Eredivisie werd – een primeur die pas in 1989 door Romário zou worden geëvenaard.
Het hoogtepunt van zijn clubcarrière – en een hoeksteen in de geschiedenis van Feyenoord – was de Europacup I-finale van 1970 tegen Celtic, in Milaan. In een wedstrijd die lang op 1-1 bleef steken, glipte Kindvall in de 117e minuut weg uit de rug van zijn tegenstanders, pikte een ongelukkig terugvallende bal op, en wipte die met een zachte, beheerste touch over de uitstormende keeper Evan Williams heen. Niet brutaal, niet hard, maar wel onverbiddelijk: 2-1. Het was de beslissende treffer die Feyenoord als eerste Nederlandse club de grootste prijs van Europa bezorgde – een moment dat in Rotterdam tot op de dag van vandaag wordt verteld en herverteld.
Die Europese triomf kreeg later dat jaar een vervolg op wereldniveau. In de Wereldbeker voor clubteams (Intercontinental Cup) 1970 trof Feyenoord het roemruchte Estudiantes. In Buenos Aires werd het 2-2 – met een doelpunt van Kindvall – en in de return in een kolkende Kuip besliste Joop van Daele het tweeluik: 1-0 en dus de wereldtitel. Daarmee werd de naam Feyenoord niet alleen in Europa, maar letterlijk “in the land & all the world”gevestigd – en Kindvall stond midden in die triomfen.
Dat Ove Kindvall meer was dan ‘alleen’ een clubheld, bewees hij in dezelfde periode ook als international. Met 43 interlands en 16 goals voor Zweden nam hij deel aan de WK-eindronden van 1970 (Mexico) en 1974 (West-Duitsland). Zijn twee goals in de kwalificatiewedstrijd tegen Frankrijk in oktober 1969 bezorgden Zweden de eerste WK-deelname in twaalf jaar en leverden hem het prestigieuze Bragdguldet (Svenska Dagbladet Gold Medal) op – een nationale erkenning voor uitzonderlijke sportprestaties. In 1969 eindigde hij bovendien als vierde bij de Ballon d’Or, gedeeld met Johan Cruijff.
Persoonlijke glorie bleef bij Ove nooit losstaan van teamdiscipline en dienstbaarheid. Hij was geen speler van wilde gebaren; eerder een bliksemafleider die precies op het juiste moment in beeld kwam. Supporters roemen nog altijd die bijna klinische rust in de afronding: een schuiver in de korte hoek, een lepe stift, een half metertje ruimte dat hij groter liet lijken dan het was. Juist die elegantie – de beheersing om in een zinderende finale de minst theatrale, maar meest effectieve oplossing te kiezen – maakte hem tot een icoon. De historie van Feyenoord onderstreept dat nog altijd door zijn winnende treffer in Milaan te blijven benoemen als het moment dat de club haar grootste internationale prijs veroverde.
Na de Europese jaren keerde Kindvall in 1971 terug naar IFK Norrköping, waar hij nog eens drie seizoenen speelde en de cirkel rond maakte in het stadion waar hij als jongetje ging kijken. Hij sloot zijn actieve loopbaan af bij IFK Göteborg. Daarmee bleef zijn band met het Zweedse voetbal hecht; hij werd nadien ook als expertstem in de media gehoord, altijd rustig, vaak met de nadruk op details die anderen ontschoten. Wie hem ooit heeft horen praten over looplijnen en timing, herkende de spits die zijn vakmanschap tot in de finesse had geslepen.
Zowel in Zweden als in Nederland regenden de onderscheidingen en eerbetonen. Behalve zijn Guldbollen uit 1966 en het Bragdguldet uit 1969 werd Kindvall in 2008 opgenomen in de Zweedse Football Hall of Fame. In Rotterdam behoort hij al decennia tot het pantheon van clublegendes, naast namen als Moulijn, Van Hanegem en Jansen. Zijn prestaties leven door in statistieken, maar ook in rituelen: supporters die elkaars schouders aantikken als het scorebord de 117e minuut aanwijst; vaders en moeders die hun kinderen meenemen naar De Kuip om te vertellen over “die lob tegen Celtic”.
De fysieke herinnering aan Kindvall staat inmiddels ook in brons gegoten. IFK Norrköping onthulde in 2024 een standbeeld van hun clubicoon buiten het stadion; bij zijn overlijden werd rond die plek een spontane gedenkplaatsingericht, waar sjaals, bloemen en oude foto’s samenkwamen. Zelfs het uittenue van IFK Norrköping voor 2025 werd aan hem opgedragen – een subtiel ontwerp dat refereert aan zijn jaren in Rotterdam.
Wie met oud-ploeggenoten en tegenstanders praat, hoort telkens hetzelfde refrein: Ove was niet alleen een uitzonderlijke afmaker, maar ook een voorbeeldig teamspeler. Bij Feyenoord bewogen teamgenoten vaak in functie van zijn loopjes; Happel’s ploeg speelde compact, met veel arbeid en lef, maar de beslissende steekpass of voorzet vond opvallend vaak de schoen van Kindvall. Zijn statistieken liegen daar niet om; toch gaat het gevoel dat hij naliet verder dan cijfers. In een tijd waarin het Nederlandse voetbal de Europese top bestormde, stond zijn naam gegrift in de aanloop naar het gouden decennium – Ajax zou de drie jaren na Feyenoord de Europacup winnen; maar de deur werd door Feyenoord en Kindvall opengetrapt.
Zijn nalatenschap is ook familiaal tastbaar. Als vader van Niclas Kindvall en Tina Kindvall – beiden profvoetballers – en broer van de bekende Zweedse radiopresentator Kaj Kindvall bleef zijn naam in zowel sport als cultuur aanwezig. Het typeert Ove dat hij zelden op de voorgrond trad wanneer het over zijn familie ging; hij liet hun parcours met dezelfde bescheiden trots gebeuren als waarmee hij zijn eigen goals vierde – klein knikje, omhelzing van een ploeggenoot, dan terugrennen.
Voor Feyenoord blijft 6 mei 1970 het referentiepunt waarin een club, een stad en een speler samenvielen. In het San Siro, diep in de verlenging, was daar die fractie van aarzelende chaos in de Schotse defensie. Een ander had misschien gehapt of gehakt; Kindvall koos voor de zachte beslissing – de intikker die een lob werd, de lob die een verhaal werd. Op de officiële kanalen van Feyenoord klinkt het anno 2025 nog even helder: de winnende goal van Kindvall zette Feyenoord “definitief op de kaart van het internationale topvoetbal”. Wat toen voor supporters voelde als een droom die werkelijkheid werd, leest nu als het begin van een traditie van durf en grandeur.
Dat verhaal kent ook de keerzijde van eindigheid. Het nieuws van zijn overlijden raakte Rotterdam en Norrköping als een collectieve herinnering die plots weer naar boven kwam. In Zweden spraken media en bond hun waardering uit voor een nationaal icoon; in Rotterdam herdenkt men een clublegende. De lijnen tussen beide landen lijken korter wanneer het over Kindvall gaat; zijn carrière bewees dat voetbal geen grenzen kent wanneer talent, werklust en karakter elkaar vinden.
Als speler was Kindvall een leermeester: over hoe je zonder te versnellen tóch sneller kunt zijn; over hoe je met kleine bewegingen grote ruimtes opent; over hoe rust niet hetzelfde is als traagheid, maar juist de hoogste vorm van versnelling kan zijn. Zijn doelpunten waren vaak logisch, bijna onafwendbaar – en juist daarom zo mooi. Voor jongere generaties die de beelden alleen nog op archiefmateriaal zien, blijft het een genot om naar te kijken: een spits die zonder franje het maximale uit elke situatie haalt, of het nu gaat om een voorzet bij de tweede paal, een dieptebal in de rug van de verdediging of die ene aanname net voor het schot waardoor de keeper kansloos is.
Wie Ove Kindvall wil begrijpen, kan beginnen bij cijfers en bekers – en die zijn indrukwekkend. Maar het is het gevoeldat blijft hangen: de stilte net vóór het juichen, terwijl de bal al onderweg is; het vertrouwen dat als de kans zich voordoet, hij niet gemist wordt. Dat gevoel gaf Feyenoord in 1970 zelfvertrouwen en een nieuwe identiteit. Het gaf Zweden een spits waarop men kon bouwen, van kwalificatiewedstrijden tot WK-eindronden. En het geeft anno 2025 supporters nog altijd kippenvel, bij het noemen van die datum en dat stadion.
Het slotakkoord behoort aan dankbaarheid. Dank voor de goals, de prijzen en de momenten die je mee naar huis nam. Dank voor de les dat grootse daden niet per se gepaard hoeven te gaan met grootspraak. Dank voor het feit dat een jongen uit Norrköping de weg vond naar Rotterdam en daar geschiedenis schreef. Moge de bronskleurige herinneringen bij het standbeeld in Norrköping, de verhalen die in De Kuip van generatie op generatie worden doorverteld en de beelden uit Milaan een blijvende troost zijn voor iedereen die hem liefhad.
Belangrijkste feiten in vogelvlucht
– Geboren 16 mei 1943 (Norrköping, Zweden); overleden 4 augustus 2025, 82 jaar.
– IFK Norrköping (o.a. kampioen 1962, 1963), Feyenoord (kampioen 1969, 1971; KNVB Beker 1969; Europacup I 1970; Intercontinental Cup 1970).
– 129 goals in 144 competitieduels voor Feyenoord; Eredivisie-topscorer 1968, 1969, 1971 (eerste buitenlander ooit).
– 43 interlands/16 goals voor Zweden; WK-deelnemer 1970 en 1974; Bragdguldet 1969; Ballon d’Or: vierde in 1969.
Namens iedereen die Feyenoord en het voetbal een warm hart toedraagt: sterkte voor zijn familie, vrienden en voor de supporters in Zweden en Nederland die een held verliezen, maar een legende behouden. Rust zacht, Ove Kindvall.
