Świątek doet twijfelaars verstommen
Natuurlijk wint Iga Świątek Wimbledon, de belangrijkste titel in het tennis, om haar plek als beste speelster van haar generatie te bezegelen.
En natuurlijk doet ze het op háár manier: door een gespannen en duidelijk overklaste Amanda Anisimova met een ‘double bagel’ — 6-0, 6-0 — te verpletteren, precies haar handelsmerk in de meest dominante jaren van haar loopbaan.
„Het is veel om te bevatten, zeker na een seizoen met hoogte- en dieptepunten en enorme verwachtingen van buitenaf. Ik had me echt niet voorgesteld dat ik Wimbledon zou winnen,” zei ze toen het eenmaal was doorgedrongen.
Dertien maanden geleden in Parijs leek Świątek een onstuitbare kracht in de sport na haar derde opeenvolgende Roland Garros-titel.
In september vocht ze echter voor haar carrière en reputatie na een positieve dopingtest.
Ze kreeg een schorsing van een maand, maar deed er veel langer over om de stress en het trauma van die test te verwerken.
Ze miste toernooien en verloor de nummer-1-positie aan Aryna Sabalenka.
Ze haalde halve finales en kwartfinales, maar verloor daar vaak kansloos.
En toen verloor ze haar Franse-Open-kroon, toen Sabalenka haar in de derde set van hun halve finale een 6-0-bagel serveerde.
Maar op gras — een ondergrond waarvan ze betwijfelde of ze er de beste op kon zijn — stormde ze naar de titel die haar bevestigt als de grootste sinds Serena Williams. Ze heeft nu zes grandslamtitels. Ze is de enige actieve WTA-speelster met titels op alle drie ondergronden. En als ze wint, doet ze dat meedogenlozer dan wie dan ook.
Vanavond, vlak vóór haar vertrek uit de All England Club, blikte Świątek terug op het voorbije jaar. Ze zei dat ze vóór Roland Garros alle angst had losgelaten.
„Ik ben weer mezelf geworden,” zei ze. Op de baan en daarbuiten.
Anisimova’s nachtmerrie
De Wimbledon-finale is waar elke ambitieuze tennisser ooit van droomt. Voor Amanda Anisimova veranderde die droom zaterdag in een uur tijd in een nachtmerrie.
Haar 6-0, 6-0-afstraffing door een meedogenloze Iga Świątek was een herinnering dat geen enkele sport psychologisch zo genadeloos is als tennis.
Anisimova’s eerste grandslamfinale — waar haar hele loopbaan op gericht was — was binnen 57 verpletterende minuten voorbij.
In teamsporten kun je je nog verschuilen. Een pak slaag in een finale kan iedereen overkomen, maar ploeggenoten delen de pijn. Je kunt tactisch het aantal tegengoals beperken. En er is een klok die afloopt richting opluchting.
Tennis heeft geen klok, geen laatste fluitsignaal. Spelers moeten blijven gaan. En Anisimova moest doorgaan tegen de meest nietsontziend dominante speelster in het vrouwentennis.
Anisimova’s carrière zal deze dag overleven en overstijgen. Maar in de directe nasleep, en terwijl het gebeurde, werd zij een van de meest sympathieke en herkenbare figuren ter wereld.
Dat de verliezer na een grandslamfinale een speech moet houden, is nog zo’n voorbeeld van de ongeëvenaarde sadisme van tennis. In een ontroerend woord sprak Anisimova uit dat haar moeder voor de finale naar het VK was gevlogen: „Mijn moeder is de meest onbaatzuchtige persoon die ik ken; zij heeft alles gedaan om mij op dit punt in mijn leven te brengen.”
Dat Anisimova überhaupt in de positie was om zaterdag deze vernedering te ondergaan, is al een opmerkelijke prestatie. Haar waardigheid in het aangezicht daarvan zal haar uiteindelijk méér definiëren dan de nederlaag zelf.
